Voice-Over & Stemcoach Ann Grutman blogt over woord en werkelijkheid

In bijna dertig jaar is de manier waarop we communiceren heel erg verANNderd.

Van mijn eerste dagen als professional herinner ik me dat dat gebeurde per fax of interne memo, extern via de telefoon of intern in een conference call, via de post in een brief of een - al dan niet gele – briefkaart en natuurlijk face-to-face in een gesprek.

Tegenwoordig zijn de communicatiemiddelen sterk toegenomen, helaas volgens mij niet altijd evenredig met onze vaardigheid om ermee te verbinden. Ik zie een grote behoefte aan ‘echtheid’. Authenticiteit is een gegeerde marketingstrategie geworden, schreef ik in mijn vorige nieuwsbrief.

Ook de reclame toont die trend. Een ‘ideale’ voice-over klinkt tegenwoordig vaak zoals een ideale vriend of vriendin die tegen je zou spreken en veel minder als de ‘mevrouw’ of ‘mijnheer van het waspoederspotje’. In die meer intieme, verhalende campagnes voel ik mij als persoon en als stem het meeste thuis.
​
En toch mis ik de originaliteit van in mijn beginjaren als reclamestem, eind jaren negentig. Het leek alsof ik veel meer variatie mocht brengen, nochtans met ogenschijnlijk veel minder spelers binnen de Vlaamse media. Zo herinner ik me dat merken veel vaker kozen voor gezongen radioreclame en dat ik meer mocht spelen en acteren. 

Tegenwoordig heb ik de indruk dat  media vooral ‘op safe’ spelen en kiezen voor ‘bewezen’ succesformules, waarschijnlijk als onderdeel van hun winststrategie. Dit kan niet anders dan ten koste gaan van de creativiteit en de menselijk input. Van de originaliteit tout court. En die menselijke input wordt nu volgens velen ook nog eens ‘overschaduwd’ door de komst van AI.

Als voice-over, voice coach en als mens ben en blijf ik een enorme fan van eerlijke, verbonden communicatie, via welk medium en met welk doel dan ook. De menselijke factor is daarbij volgens mij van wezenlijk belang. Alleen wij mensen kunnen een idee  be-lichamen en van een ziel voorzien.

En de huidige zucht naar authenticiteit bewijst volgens mij alleen maar dat we die verbondenheid als mens ook verlangen. Dat die onontbeerlijk is en verloopt precies zoals in de natuur planten en dieren met mekaar verbonden zijn. Connectie zit in onze aard. Net als originaliteit. In de reclame en ver daarbuiten hoop ik dat we van daaruit kunnen blijven creëren en verbinden. Natuurlijk!
​
Wil jij meer spreken en presenteren vanuit je ware, originele zelf? Contacteer me via de knop hieronder. Ik ben er voor je!

uthenticiteit is gegeerd. Voor een ondernemer als ik lijkt het onmisbaar in je marketingmix.

Gelukkig is het véél meer dan dat. ECHT veel meer.

Als voice-over en coach draag ik authenticiteit hoog in het vaandel. Wanneer ik een commercial inspreek, krijg ik steeds meer de vraag om ‘hem vooral niet te laten klinken als een reclamestem’ en als coach motiveer ik mijn klanten telkens om zich te presenteren zoals ze écht zijn en niets ‘weg te walsen.’

Toch zag ik het voorbije weekend dat ook ik niet altijd spreek wat er speelt. Dat ik mijzelf in sommige situaties kleiner en in andere weer groter maak. Tijdens het Being Business Intensive in Amsterdam maakten coaches Moritz Lembert en Ria Gijsbers dat pijnlijk duidelijk. En hoe helderder het werd, hoe meer ik koos het te ontkennen.

Een fysieke oefening triggerde plots mijn diepste angst. Daarop hulde ik mezelf in een zelfontworpen loop van oude gedachten: ‘wat moet ik nu doen?’, ‘wat is hier aangewezen?’, ‘wat doen de anderen?’, ‘hoe doe ik het correct?’, … . Toen elk antwoord uitbleef, besloot ik zelfs even dat ‘de rest tegen mij was’,  en dat ‘ze mij moesten hebben’. Er was boosheid en lichte agressie.

Ik schrok: was ‘DAT’ wie ik was? En volharde dus nog meer in de weerstand: misschien kon ik nog net een glimlach faken?!

‘Het spijt me, maar ik ga passen. Dit voelt voor mij niet goed.’ Dát was wat ik NIET sprak. En het enige nodig om me in dat moment te ver-lossen en ver-volmaken. Die ene zin omvatte authentiek wat er speelde, daar in dat ene ogenblik.

Hij had het verschil gemaakt tussen duwen tegen de angst en dansen met de liefde die mijn herwonnen vrijheid zou brengen.

Authenticiteit. ‘Kwetsbaarheidsonderzoekster’ Brené Brown omschrijft het als ‘de dagelijkse oefening van loslaten wie we dénken te moeten zijn en omarmen wie we – echt - zijn’.

Ik weet niet precies wie of wat ik dacht te moeten zijn in die ene oefening. Ik weet vooral dat ik in dat moment ophield te geloven in wat mogelijk was. Ik. Ik, die overal verkondig – en ook oprecht geloof - dat ‘ANNyting possible is’. Ik, die sta voor wat ik spreek en spreek waar ik voor sta. Ik?

In dat moment koos ik ervoor mij daar niet mee te verbinden. Ik was verbonden met het verhaal dat ‘ik’ geen keuze had. Een oud verhaal, dat mij was verteld door iemand die waarschijnlijk zelf dacht geen keuze te hebben. Niet mijn verhaal. Niet mijn wereld.

Wat wil ík mogelijk maken?

‘Kwetsbaarheid’, hoorde ik gisteren. Wat later vormde zich het woord ‘licht’ in mijn hoofd. Licht, als de tegenpool van zwaar, weerstand en van donkerte ook.

Daarbij zag ik mezelf sierlijk glimlachend over de het aardoppervlak zweven. Als een ‘prima bangerina’, helemaal prima, met mijn angst.