Die ochtend bij de dokter.

​​Binnen schijnt de Zon!

​Vanochtend stapte ik vrolijk de wachtkamer van mijn huisarts binnen. Terwijl het buiten pijpenstelen regende, moesson-pijpenstelen zo leek het wel.

Een oudere dame sprak me aan: over dat het toch wel ‘slecht’ weer was, dat de warmte van de voorbije dagen ‘binnen hing’, dat haar dochter er niet voor haar was terwijl zijzelf er steeds voor haar ouders was geweest en over dat wij mensen het toch ‘niet makkelijk’ hebben.

Tussen de zinnen door hoorde ik haar zuchten en jammeren.

Ik voelde compassie. Niet alleen voor die mevrouw waarmee ik heel even kennis mee maakte, maar ook voor mezelf. Voor de lichte ergernis die ik voelde bij wat ik haar hoorde delen.

​Een stuk ik mij vond ‘dat die vrouw maar niet zo vervelend moest doen’. In een niet zo ver verleden zou ik zelfs hebben geconcludeerd dat deze dame met haar ‘negatieve kijk’ mijn humeur verpestte.

Ik voelde compassie. En (h)erkenning. Voor een stuk dat ook in mij leeft, nog steeds. Ook ik voel nog de neiging om de bron van mijn geluk en ongeluk buiten mijzelf te zoeken, bij een situatie of een ander persoon.

Wanneer ik mij geërgerd voel omdat ik mijn koffiekopje omstoot bijvoorbeeld, hoor ik mezelf al eens luidop de naam van mijn zoon of dochter roepen met de aanname dat hij of zij het aanrecht ‘weer veel te vol heeft achtergelaten’. Om dan vervolgens te beseffen dat niet één van hen, maar ikzelf dat aanrecht overweldigde, of dat het volle aanrecht helemaal geen verband houdt met de gemorste koffie.

Ik snap nu zelfs dat ook wanneer ik ergernis voel om wat dan ook, dat gewoon mijn ergernis is en dat ik kan kiezen hoe ik daarmee omga. Duw ik de wrevel weg, maak ik ‘m groter door mij ook daaraan te e r g e r e n  of kies ik om te-vrede-n te zijn met dat wat is, los van wat het bij me oproept.
​
Ik leerde dat ik mijn ‘humeur’ niet hoef te laten bepalen door pijpenstelen of donkere verhalen.
Ik kan kiezen hoe en wie ik wil zijn. Ondanks en dankzij dat wat er in en rondom mij speelt en dat schenkt mij een enorm verantwoordelijkheids- en vrijheidsgevoel.

Telkens ik nu ergernis, boosheid, verdriet of welk ander ‘donker’ humeur bespeur, weet ik dat ik het niet helpt om dat te willen wegduwen of fixen.

Op zich betekent het niets en zegt het niets wezenlijks over mij.

Natuurlijk kan ik oeverloos oordelen dat ik het niet fijn vind om zus of zo te ervaren, maar dat verandert niets. Het draagt alleen maar bij aan de weerstand en … de stress.

Een houding van acceptatie of bewuste keuze levert me veel meer op. Inzicht in wat er bij me speelt en ruimte om dat te ervaren of om een nieuwe manier van zijn te creëren. Dat lijkt me veel gezonder.

Mijn dokter knikte in ieder geval goedkeurend bij het aflezen van mijn bloeddruk: elf over zes! Toen ik weer naar buiten stapte, scheen de zon.

____________________________________________________________________________________
> vind je het lastig om afstand te nemen van wat er rondom je speelt? Ervaar je kiezen als 'moeilijk' en het glas meer halfleeg dan halfvol?
Ik help je met veel plezier weer in je kracht. Boek een kennismaking via de knop onderaan. Tot binenkort? 

Boek jouw Verkenningsgesprek

____________________________________________________________________________________

#jewordtwatjespreekt #choosehappyness #acceptatie #gelukzitvanbinnen #ANNythingispossible #spreekcoaching #presentatiecoaching #performancecoaching