Boeiend spreken: wie bloeit, die boeit!

Werd jij als kind ook bijgestuurd toen je triomfantelijk luid vaststelde dat je 'bloeide'? Vóór de juf of meester de mercurochroom in de aanslag bracht, klonk er dan als antwoord meestal een verveeld, maar kordaat 'Bloeden, niet bloeien!'.
Er ontsproten inderdaad geen rode Gerbera's of Chrysanten uit je geschaafde knie of elleboog. Laat staan een overenthousiaste klaproos. En toch was jij op dat moment meer dan ooit getuige van het feit dat jij in volle bloei stond - hopelijk nog steeds ;-). Die éne zoute druppel was het ultieme bewijs: jij bloeit!
Heerlijk toch? Dat gaat helemaal vanzelf, je hoeft er niets voor te doen. Je hoeft het alleen maar toe te laten. 
Ook als spreker moet je durven bloeien. Want wie - openlijk - bloeit, die boeit! Met andere woorden, laat zien wie jij bent. Compleet. Groots. In/met al jouw imperfecties en eigenaardigheden. Het zijn de kleine kantjes die ons verbinden. Van daaruit groeit contact en zo word jij gehoord.