Omdat we allemaal mensen zijn

Op 20 maart 2016 werd België in het diepst van het hart getroffen.
Wat zeg je dan? Helemaal niks denk ik. Toch zeker niet meteen. 
Dan bedenk je: 'Wat kan er anders?', 'Hoe kan het anders?' en misschien 'Wat kan ík veranderen?'.
Je kunt je niet afsluiten voor gruwel en gevaar. Hoe erg het ook is, maar- ook - dát is het leven. Nooit kan je vermijden dat een ander je - op welke manier dan ook - pijn zal doen. Daar heb je geen controle over. 
Zijn we dan machteloos? Allesbehalve denk ik. De kracht zit in ons zelf - een cliché als een huis, I know :-) ...
Toch voel ik het zo: geen mens is perfect, integendeel en iedereen raakt door het leven een beetje gebroken. Moeten we daarom boos, verontwaardigd of moedeloos door de rest van onze dagen stappen? Neen! Want we kunnen onze eigen imperfecties omarmen en ze gebruiken als opstapjes naar een completere versie van onszelf. En anderen kunnen we ver-geven. Dat wil niet zeggen dat je de pijn door een ander zomaar moet of kunt vergeten, maar je kunt wel beslissen om het los te laten. Zo ben je weer vrij om jouw eigen pad verder te zetten.
Tenminste dat denk ik dan heel voorzichtig, toch ...?